We gaan naar Vuurland. Voor velen een stukje wereld met een magische klank en een langverwachte droom. Er moet nog wel wat gebeuren om er te komen. We stappen vroeg in de bus en een tocht van totaal 12 uur moet ons uiteindelijk in Ushuaia brengen. Tijdens de bustocht wordt middels een pontje de Straat van Magelhaes overgestoken en dan sta je zomaar in Vuurland. Her eerste deel van Vuurland is nog Chili, en halverwege doemt plotseling een grenspost op. Vlak daarvoor wordt nog even gestopt in San Sebastian, een gehucht met 7 huizen en een restaurant(je) / kroeg. De laatste Chileense munten worden hier omgeruild voor etenswaar en die hausse aan omzet wordt de eigenaar en zijn familie allemaal een beetje te veel. Het overzicht raakt helemaal zoek. We rijden verder en na wat stempelsessies wordt Argentinie betreden. Het is uiteindelijk toch een eindje rijden en onderweg worden wat pizza's gescoord om als avondeten te dienen. Rond half 11 arrivée in Ushuaia.

De volgende ochtend is er nog wat tijd om te shoppen en in de middag worden we gedropt op de camp-plaats. Snel een vuurtje bouwen om warm te blijven, het is hier nog een paar graadjes kouder dan bij Torres. In de avond gaan we nog even een kijkje nemen bij een bever-brug. Na wat stil rond hangen in het schemer-donker laten de bevers zich eindelijk zien. Ze zwemmen wat rond en als ze merken dat ze bekeken worden, volgt een ferme klap met hun staart op het water en weg zijn ze. Na een tijdje beginnen ze blijkbaar te wennen aan onze aanwezigheid. Ze kijken brutaal terug en er volgt een wedstrijdje 'wie kijkt het langst'. Maar aan land komen doen ze niet.

Na ee frisse nacht wordt een dag-rugzak bij elkaar gescharreld voor de dagtocht. We lopen door een vallei over de veengronden en komen daarna bij Lago Esmaralda terecht. Achter het meer gaat het omhoog en als we voor het meer staan, zien we de top waar we uiteindelijk naar toe moeten al liggen. Ziet er gaaf uit, maar is nog een stevige tippel. Al klauterend en klimmend komen we uiteindelijk op de top, waar de sneeuw altijd blijft liggen. Dezelfde weg terug.

De volgende ochtend wordt het boeltje ingepakt. We gaan verder de verlatenheid in. Via een tweedaagse tocht steken we een bergpas over en bereiken uiteindelijk het Beagle-kanaal, is de bedoeling. De eerste etappe moet ons bij Paso Condor brengen (op 900 meter hoogte). Daar maken we dan nog een extra klimmetje naar 1100 meter voor het uitzicht. Als we een uurtje onderweg zijn begint het een beetje te regenen, van dat miezerige weer. Het pad is wat vaag en zelfs onze lokaal ingehuurde gids moet regelmatig even checken of hij wel goed zit. Veel vermolmd hout met 'over boompje heen en onder boompje door' hindernissen. Rond tweeën in de middag zijn we bij de pas. Onderweg is de regen al een beetje overgegaan in hagel en de wind is al wat krachtiger geworden. Bij de pas komen de handschoenen tevoorschijn... De hagel wordt sneeuw, de wind nog wat heftiger en er is alleen maar rots. De lunch wordt genuttigd en onderwijl wordt duidelijk dat het idee dat dit de kampeerplek zou worden geen van allen aantrok. De extra beklimming heeft ook geen zin (geen zicht), dus behoeft het unanieme besluit om nog maar een uurtje of 4 door te lopen naar een stukje gras geen verdere toelichting. We lopen langs de flanken van het gletsjerdal en dalen uiteindelijk steil, tussen de bomen door, af naar een grasveld. Schots en scheef, maar daar maalt niemand om. Het is de laatste nacht in de tent en dan kan je veel hebben.

De volgende ochtend wordt tevens voor de laatste maal deze rit een bord warme havermout naar binnen gewerkt, alvorens we uiteindelijk na een stevige bos-route op de toppen van een berg naar het kanaal staan te kijken. Gave plek !!!

Vanaf het mooie uitzichtpunt is het nog een takke-eind lopen en de sjeu is er een beetje af. Met enig gegrom wordt uiteindelijk de finish gehaald en met de bus worden we weer richting Ushuaia vervoerd. Een lekkere douche en vevolgens een overheerlijke krabschotel in Bar Ideal en je bent weer helemaal mens. Een aantal gaan de volgende ochtend nog met een boottripje mee over het Beagle-kanaal. Volop zeeleeuwen te zien en hordes met aalscholvers. Ook wordt de Antarctische duif nog gesignaleerd en latere navraag bij vogelkenner Hans leert dat dat wel gaaf is. "Die zie je niet zo vaak" en daarmee sloeg-ie natuurlijk de spijker op zijn kop...