Inleiding
Het moet ongeveer 25 jaar geleden zijn, we spreken over de lagere school, toen tijdens de aardrijkskunde-lessen de kaart van Europa in het geheugen gestampt moest worden. Eén van de onderdelen was het plaatsen van de bergmassieven op deze europese kaart, met als onbetwiste topper de Mont Blanc. Deze reeds magische klinkende naam kreeg nog wat meer aanzien als hij tevens als hoogste punt van Europa wordt genoemd. Zulke dingen maken op die leeftijd diepe indruk op je, de grote afstand, de onbereikbaarheid, een soort geheim dat zich nooit zal laten ontcijferen en voor altijd een droom lijkt te zijn.
In later tijden, tijdens fietstochten door de Alpen, was een uitzicht op die grote witte top altijd indrukwekkend en werd de drang om daar nog eens bovenop te staan regelmatig aangewakkerd. De brochure van MAMBO in '99 biedt uiteindelijk de oplossing. Een mogelijkheid om dat eerder genoemde geheim alsnog te ontcijferen en aangewakkerde drang nou eindelijk eens om te zetten in daden. Onder het motto 'elke geboden kans moet je met beide handen aangrijpen' wordt onmiddellijk contact gezocht en nog geen twee minuten later is de zaak geregeld.

Het vertrek
Zo kan het dus gebeuren dat 10 september van start gegaan wordt met het hele verhaal. Niet helemaal gerust op een goede afloop overigens, want de erg mooie zomer helpt de voorbereiding een beetje om zeep. Slechts twee stevige wandelingen van 25 km en daar moeten we het mee doen, net genoeg om de schoenen in te lopen.
Maar goed, rond 5 uur pikken we ergens in Amsterdam nog een medereiziger op en zetten vervolgens koers naar Chamonix, gebruik makend van het Duits en Zwitsers wegennet. Een vlotte reis geeft ons de tijd om Chamonix zelf nog wat te verkennen en al zittend op het terras zien wij de zon langzaam maar zeker achter de bergen verdwijnen, zijn zonnestralen als laatste gevend aan het hoogste punt, ons doel. Na terugkomst in het hotel blijken ook de overige mensen, MAMBO-begeleiding en Ab, reeds gearriveerd en na een kort handen schudden wordt de slaap gevat.

Dag 1 - Training
De volgende ochtend, tijdens een stevig ontbijt, wordt de verdere kennismaking voortgezet en het programma van de komende dagen in grote lijnen doorgenomen. Vanochtend wordt een start gemaakt met het klaar maken van de uitrusting. Stijgijzers worden passend gemaakt, borstgordels, heupgordels, touwen, etc. worden uitgepakt. Tegen de middag wordt koers gezet naar de gondel, die ons brengt naar de "Aquille de Midi", ons oefenterrein van vanmiddag op een 3800 meter.
Nadat we ons in de hulpstukken hebben gehesen, stijgijzers onder de schoenen hebben en allemaal aan hetzelfde touw vastzitten, gaan we op pad. We dalen eerst een stuk af en lopen vervolgens over een gigantisch sneeuwdek. Het lopen met stijgijzers valt mee, de zuurstof is schaars, het weer is prachtig en de uitzichten zijn overweldigend. We zoeken een steiler stukje op om het vallen en gebruik van de pickel te oefenen, voor het geval je wegglijdt en moet remmen. Zo'n pickel blijkt dan een belangrijk hulpstuk te zijn. Na nog wat genieten van het fantastische uitzicht en de aangename zonnestralen, wordt de weg terug aanvaard. Nuttig en aangenaam, zo'n dag.

Dag 2 - Rotsklimmen
Naast ons hotel bevindt zich een uitstekende rotswand, waar het rotsklimmen beoefend kan worden. Een goed idee en een dag relaxen, ook altijd lekker. In de ochtend legt de MAMBO-begeleiding uit wat er allemaal belangrijk is en na anderhalf uur weten we alles van knopen (zaksteek-knopen, enkel acht, dubbele acht, teruggestoken acht) en het 'zekeren', niet onbelangrijk voor de klimmer.
Vervolgens de verdere dag tegen de rots gehangen, of in het zonnetje, want ook nu is het buitengewoon plezierig weer.
De dag wordt afgesloten met een Mexicaans diner en worden de komende dagen (morgen is de start van de echte beklimming) doorgesproken.
Plan: de eerste dag eerst met lift en treintje naar 2400 meter, vandaar lopend naar "Les Rousses" op 3200 meter, waar we overnachten. De dag daarop naar "Le Gouter" op 3800 meter en de dag daarop naar de top en weer terug naar "Le Gouter" en daarna weer terug. De weersvoorspelling is wat wazig, er is ander weer op komst........

Dag 3 - Op naar de top, deel 1
De ochtend wordt nog benut om wat inkopen te doen, energy-repen, musli-staven, brood, dextro-poeder, alles wat licht
vervoerbaar is wordt meegenomen. De rugzakken worden zo licht mogelijk ingepakt (en dat is nog een hele klus, wat moet er wel mee, wat niet).
In de middag gaan we per auto naar "Les Houches", waar de kabelbaan ons naar 1800 meter brengt. Dan volgt er een klein tegenvallertje, het trammetje gaat niet meer. We beginnen dus vanaf de 1800 meter te lopen en volgen de tramrails. Het is warm, zonnig en het tempo zit er lekker in. Na een rustpauze bij het eindstation van het trammetje vervolgen we onze weg en kunnen goed de paden volgen. Onderweg stuiten we regelmatig op gemzen, vaak met buitengewoon mooie hoornen en niet schuw of bang, waarschijnlijk in de wetenschap dat zij veel sneller en behendiger zijn op de rotsen dan mensen met een rugzak. Net voor het donker worden bereiken we de hut en het geheel wast toch wel een behoorlijke inspanning geweest.
De verhalen vooraf over de hutten waren reeds bekend en het beeld werd bevestigd. Een opeenhoping van mensen en materiaal, slaapzalen, knorrige bediening, etc. Het eten is niet florissant te noemen en het brood dat we zelf meegenomen hebben blijkt een gouden greep. Zoals wel vaker, is slapen op grote hoogte niet eenvoudig en ook deze nacht is dan ook niet geweldig, maar goed.

Dag-4 Op naar de top deel 2
Bedoeling vandaag is om de volgende hut, "Le Gouter" te bereiken. We wachten op onze Franse gidsen, die ons vanaf hier
begeleiden. Rond de middag zijn ze gearriveerd en vervolgen we de weg naar boven. De hut is goed te zien en de weg er naar
toe is stijl, erg stijl. We gaan in drie touwgroepen naar boven, onderweg op zijn tijd genietend van de verre uitzichten, onder
meer op de rondom liggende gletsjers. Er moet behoorlijk wat geklauterd worden en het is regelmatig handen-en-voeten werk.
Van het hoogteverschil is nog weinig te merken en ongeveer 2.5 uur later bereiken we de hut. Vlak voordat we er zijn horen
we een luid gerommel. In de verte zien we grote stofwolken opstijgen en zo zijn we getuige van een rotslawine.
Eenmaal aangekomen in de hut ploffen we behoorlijk vermoeid neer. Onze Franse gids, Phillipe, gaat ondertussen nog wat
bellen met 'Le Meteo', om het laatste weerbericht te vernemen. Ondertussen nemen wij de gelopen route nog even door en
wisselen nog wat ervaringen uit.

Phillipe meldt zich inmiddels weer en heeft toch wel verrassend nieuws. In de avond verwachten ze een verandering van het weer, veel wind en behoorlijke bewolking. Er zijn wat hem betreft twee opties: het programma volgen zoals gepland (en dus morgen verder), of nu een stevige maaltijd nemen, de rugzak leegmaken en meteen maar doorlopen naar de top, maar dan moeten we wel om 15.00 uur vertrokken zijn (het is dan 14.00 uur). Dat is even slikken, want de benen had al het één en ander achter de rug. Na ampel beraad kiezen we er met z'n allen voor om die tweede optie maar te lichten. We gaan voor de top en slapen na de afdaling weer in "Le Gouter". De keuken gaat met spoed aan de gang om een bak spaghetti te fabriceren en wij legen onze rugzak tot het minimaal nodige. Onze vragen met wat we het beste aan kleding aan kunnen trekken worden door de Fransen geduldig beantwoord en de adviezen zijn nuttig, blijkt achteraf. De spaghetti wordt naar binnen gewerkt en exact om 15.00 uur staat de club in de startblokken voor de finale. Vanaf hier zijn stijgijzers noodzakelijk, dus die worden ondergebonden en we gaan van start. Het weer is nog steeds prima, veel zon en het is zweten geblazen. Het wordt stijl, we gaan zigzaggend de berg tegemoet en zien regelmatig de top al verschijnen, nog volledig uit de wolken. Een ander voordeel van onze afwijkende optie: we hebben de hele berg voor ons alleen en we lopen de hele tocht bij daglicht......

Phillipe houdt het tempo er aardig in en ik heb het gevoel dat hij een strak schema in zijn hoofd heeft. De zuurstof wordt minder
en de benen zwaarder, maar eigenlijk valt het tot nu toe allemaal erg mee. Het uitzicht is met regelmaat fenomenaal en er is
genoeg tijd om foto's te maken. We bereiken een punt waarin je nog drie 'etappes' kan zien die we moeten doen, erg stijl
omhoog en we lopen over de graat van de berg, met aan beide zijden diepe dalen. Maar de concentratie is er nog steeds en de
wil om die eerder genoemde jongensdroom uiteindelijk toch te verwezenlijken is buitengewoon sterk. Het wordt een lange
tocht, maar uiteindelijk is het dan zover. 19.25 uur exact wordt de top bereikt. Het uitzicht is verbluffend. De aangekondigde
weersverandering laat zich al een beetje zien en de opkomende wolken geven alles een onheilspellend karakter, een beetje 'het
einde van de wereld' idee. We genieten, ondanks de kou, nog enige tijd van het uitzicht en zien langzaam maar zeker de zon
achter de bergen zakken. Een zonsondergang boven op de Mont Blanc, wat een genot.....

Phillipe begint inmiddels aanstalten te maken en we volgen hem trouw, we moeten nog naar beneden. Het wordt nu snel kouder, de avond valt in en het wordt langzaam maar zeker donker. In de afdaling heb ik het gevoel dat we ongeveer recht naar beneden lopen, maar het eerste uur gaat alles goed. Na dat uur geven de benen echter op allerlei manieren aan dat dit niet meer gaat. Ze ontploffen volledig en de controle op de te nemen stappen is bijna volledig verdwenen. Inmiddels zien we heel ver in de verte ook wat onweersflitsen verschijnen en Phillipe spoort ons nog maar eens aan. Maar ja, de wil is er wel, maar de kracht is er niet meer. Regelmatige, korte pauzes lijken te helpen en al stommelend en slingerend bereiken we rond 21.30 uur de hut.
Helemaal uitgewoond en zijknat van het zweet, dat wel. Er wordt door de keuken nog wat eten gemaakt (brood, kaas en soep) en we begeven ons naar de slaapzaal, waar we op zoek gaan naar onze overige spullen, lamp en slaapplaats. Er hangt een enorme lucht van zweet, maar na enige minuten merk je dat niet meer. Je ploft met je bezweten kloffie op je bed en slaapt. Rond 04.00 komt de wekdienst alweer langs. Er blijken nog meer mensen in die zaal te liggen (160 !) en die moeten vanochtend van start voor de trip naar boven. Buiten horen we het gehuil van de wind..... de voorspelling klopte dus en de bevestiging van de goede beslissing werd met een glimlach begeleid.

Dag-5 Verder naar beneden
De volgende ochtend om 7.00 uur proberen we weer uit bed te komen en gaan op zoek naar onze spullen. We pakken de boel weer bij elkaar en na een ontbijt gaan we verder naar beneden. De benen voelen als hout, maar ja, je moet toch naar beneden. Het oog voor de omgeving is wat mij betreft al wat minder geworden. Mijn benen schreeuwen om rust, maar zover zijn we nog niet. Rond 11.00 bereiken we uiteindelijk het tram-stationnetje en na enig wachten verschijnt de tram, die ons verder naar beneden brengt. De volgende ochtend wordt de weer koers gezet naar Nederland. Einde oefening, zoals we dat noemen. Zwaar, maar fantastisch om een keer mee te maken.