Amstel Gold Race 2009

We zitten in november 2008, als, de avond voor het vertrek van een andere vakantie, een mailtje binnenzeilt: 150 km versie van de Amstel Gold Race voor een goed doel, 18 april 2009, samen met nog ongeveer 350 mensen van Unilever. Voor een impulsieve 'ja' is nog net tijd, daarmee ook meteen de maanden voor 18 april invullend, want er moet wel getraind worden.
Het rijden van de tocht voor een goed doel, geeft het hele verhaal nog een extra dimensie. Er wordt geld opgehaald voor een zeldzame spierziekte (www.fshd.nl). Naast de voorbereidingen om de tocht te volbrengen, moeten sponsors geronseld worden. Het netwerk wordt aangeboord voor financiele donaties en ondanks de krediet crisis blijkt er nog een verschil te bestaan tussen een crisis en echt geldgebrek. Er wordt driftig gedoneerd, waarvoor dank!!!

De voorbereiding vergt wat denkwerk. De sponsors teleurstellen is geen optie en een vlammende prestatie is toch het minste dat als tegenprestatie neergezet mag worden. De toch is 18 april, dat is vroeg in het seizoen en betekent trainen in de kou! De opbouw oogt wat onorthodox: na een paar tochten van 60 en één van 100, wordt eind maart een kleine eindsprint ingezet voor een acceptabele vorm. Via 165, 135 en 125 km wordt een aardige basis gelegd.
Amstel Gold Race is een fenomeen in de wielerwereld. Dwars door het heuvellandschap van Limburg, waar geen weg vlak lijkt. Sinds 2001 ook in toertocht vorm en aan populariteit geen gebrek. Binnen 30 uur is de toertocht helemaal volgeboekt met 12.000 deelnemers (route, klik hier).
De avond voor de start, als de startnummers opgehaald moeten worden, is het en drukte van belang in Valkenburg. Auto's met fietsendragers overspoelen het dorp en het peleton afgetrainde lijven is indrukwekkend. Dat laatste bevestigt het feit dat deze tocht niet in de categorie 'appeltje, eitje' valt.

De klim van 1 km wordt ondanks de 10% steiging vrij eenvoudig genomen en als even later de minder steile Bemelerberg ook zonder problemen opgefietst wordt, neemt het vertrouwen toe. Het gaat makkelijk. Bij de 50 km volgt de eerste stop, waar de stapels bananen, krentebollen en suikerwafels (erg lekker!) indrukwekkend zijn en grif aftrek vinden. Na de rust peddelen we voort. Het Limburgse landschap is prachtig en bovenop de plateau's van de Loorberg en de Schweiberg heb je een mooi zicht op de dalen, die nog gevuld zijn met de laatste mistflarden. Je zou bijna denken dat je op vakantie bent.

Echter, De klim met de naam Camerig hakt er behoorlijk in. De langste van de 13 (4,2 km) pijnigt de benen behoorlijk en als even later de beklimming naar het drielanden punt volgt (ook lang met 3,6 km), wordt duidelijk dat het nog een hele klus gaat worden. Bij het volgende rustpunt, op 110 km, wordt weer bijgetankt om het laatste stuk te overleven. Nog 7 beklimmingen in de laatste 40 km, met daarin een beruchte Eyserbosweg en een schier onneembare Keutenberg. We zijn net vertrokken van het rustpunt als in de verte een kluwe wielrenners een heuvel opkruipt. Een mooi gezicht, maar het ziet er steil uit en we moeten nog... Het blijkt de Kruisberg, een korte, maar zeer pittige klim met stukjes van 13%. Tijd om te herstellen is er niet, want we stormen het dorpje Eys binnen, waar de Eyserbosweg tegen de heuvel aangeplakt ligt. Vaak de plek waar de profs hun beslissende demarrage plaatsen. Mijn gedachten over demarreren zijn echter ver weg. Overleven komt meer in de buurt, zittend en staand wordt deze overwonnen. Dat geeft een kick, kan niet anders zeggen. De volgende 3 (Huls, Bergseweg en Fromberg) zijn van een lichter kaliber, maar het totaal gaat aardig in de benen zitten. We stevenen inmiddels op het slotstuk af. Met zere benen gaan we richting de Keutenberg.

"Links de weg af, rechts en weer links, niet vergeten te schakelen" zijn de tips. A fijn, dat doen we dan ook en ik kijk na die laatste links tegen een asfaltmuur op, en als je wat meer omhoog kijkt, blijkt het een weg te zijn. De kleinste versnelling wordt opgezocht. Op hoop van zegen. Om me heen wordt flink gevloekt, links en rechts stappen mensen af. Ik zoek in mijn woordenboek naar het woord "afstappen", maar kan het niet vinden. Doorstampen is het enige dat er op zit,de longen zuigen alle zuurstof binnen die ze tegenkomen en de hartslag vliegt richting de 180. Het publiek langs de kant moedigt aan en klapt, nog een reden op te blijven zitten. Staand en zittend wurmt ondergetekende zich naar boven en zo blij als een kind bereikt hij de top. Dit was heavy stuff!
De laatste 10 km worden in een flow gereden. De finish op de Cauberg, met veel publiek, is een feestje en het gevoel is geweldig. Een super tocht!

Na de rit wordt door de organisatie de check overhandigd aan de stichting. Terwijl Masseur Stijn mijn gevoelige kuiten en bovenbenen weer een beetje op orde probeert te brengen, schalt het bedrag 110.000 euro door het zaaltje. Dat voelt goed!