Een avontuur op de Zambezi

We stappen redelijk gaar de vrachtwagen uit voor de 2-daagse tussenstop in Victoria Falls. Allemaal onderdeel van een 5 weekse rit door zuidelijk Afrika, waarbij we (Marcel en ondergetekende) samen met een internationaal gezelschap een 7-tal landen aandoen. Vic Falls is even wennen. De commercie komt je tegemoet en dat waren we even kwijt geweest.
We zijn nog bezig met inchecken als een redelijk agressieve ‘verkoper’ staat te zwaaien met een video. “Best rafting in the world”, “must do” en dat soort kreten. Hij nodigt zichzelf uit (of is het toch samenspel?? ) in het hotelletje om zijn tape in de videorecorder te stoppen, die klaar staat. Anyway, we gaan er voor zitten en bekijken wat hij te vertellen heeft. En het moet gezegd, het ziet er gaaf en spectaculair uit. Ik vraag hem wat naïef of dit de hoogtepunten van het afgelopen jaar zijn. “This was yesterday”… Inschrijven kan meteen. Er zijn opties om zelf te peddelen, of je te laten peddelen; een halve of een hele dag. We zijn geen mietje, dus we peddelen zelf en gaan voor de full day. Verder krijgen we nog wat tips. Schoenen die stevig om je voeten zitten. Geen sieraden, want die raak je kwijt. Horloge af (er liggen al duizenden horloges op de bodem van de Zambezi, aldus de verkoper). Welterusten...

De volgende ochtend doe ik voor de zekerheid maar 2 daglenzen in voordat we richting de rafting company lopen. We krijgen een peddel, een reddingsvest en instructies. “Hou je peddel ten alle tijde vast” is het devies en probeer niet tegen de stroom in te zwemmen, dat red je toch niet. Het is alsof je in een “washing machine” zit en je reddingsvest moet het werk doen…We wandelen naar de oevers. Iedereen wordt nog eens geïnspecteerd en de reddingsvesten worden stevig aangesnoerd. Zodanig dat je even geen adem meer hebt. “If we say tight, we mean tight”…

Aan de oevers wordt nog wat geoefend met peddelen, sturen en de kreten ‘left paddle, right paddle’ klinken door de canyon. Het is een vloot van een boot of 12 die de tocht gaan maken.
We gaan van start en de eerste ‘rapid’ is meteen een serieuze. Graadje 5 en dat schijnt stevig te zijn. We krijgen links en rechts wat vage instructies om te peddelen, terwijl langzaam maar zeker het rumoer van het water dichterbij komt. De spanning neemt licht toe en daarmee de onrust in boot en lijf. “Paddle, paddle” wordt er gebruld, terwijl de boot plotseling vaart krijgt en je dus vanzelf achterover gezwiept wordt. 2 seconden later hoor ik alleen maar geruis om me heen en voel het water mijn oren en mond binnendringen.

Had ik dit geweten, dan had ik nog even adem gehaald. Het lijf wordt door elkaar geschud, de ‘washing machine experience’ moet ik ondergaan en duurt voor het gevoel lang. Het wordt nu wel tijd om weer boven te komen, want de zuurstof raakt op. Dat duurt alleen nog even en er kolkt wat Zambezi water het lichaam in. Proestend kom ik boven water en kijk wat verdwaasd om me heen. Ik wordt van achter in mijn nek gegrepen en een boot in gehesen. De mensen op de boot komen me niet echt bekend voor, maar het proces wordt me langzaam duidelijk. Alle drenkelingen wordt opgepikt door de niet omgeslagen boten en verderop weer naar hun eigen boot overgeheveld. De peddels worden ook weer verzameld (vasthouden is echt geen optie) en na een tijdje is de crew weer compleet. Heftig!!!

Onze stuurman geeft met de melding “more paddle” nog even een steek onder water als we koers zetten naar de volgende. Het rumoer is gelijkgestemd als we weer versnellen. “Paddle, paddle” is nog wat ik hoor, maar het volgende moment hoor ik weer geruis en voel Zambezi-water mijn oren en mond in stromen. En weer bedenk ik me dat van tevoren adem halen erg handig kan zijn. Ik spartel om boven te komen, want krijg het benauwd, maar dat heeft niet zo veel zin. Ik voel eerst mijn linker Teva en even later mijn rechter Teva van mijn voeten afglijden als ik uiteindelijk boven kom. De procedure is gelijk. De mensen worden weer uitgewisseld en de boel is weer compleet. Als ik merk dat ik wat wazig zie, besef ik dat die 2 daglenzen nu ook weggespoeld zijn…. Er rest nu nog een zwembroek en T-shirt. Wel en goeie keus geweest, die daglenzen. Ik kijk Marcel even aan en we vragen ons even af of dit leuk is. Het antwoord is wat onduidelijk en kan nog alle kanten op en proberen er wat van te maken. We hebben er immers nog een stuk of 11 te gaan. En geloof het of niet, het gaat daarna een stukje beter. We blijven aan boord en er wordt flink gejuicht bij deze constatering. Het wordt steeds leuker en voor de lunch krijgen we nog 1 ‘flip’ te verwerken.

Na de lunch gaat het uitstekend als we bij de beruchte laatste rapid komen. Nr 18, bijnaam: “the swimming pool”. Verdere uitleg lijkt overbodig. Een Zuid-Afrikaanse in de boot wordt licht nerveus en is het eigenlijk al een tijdje zat. Haar vriend weet haar in de boot te houden (waar moet je anders heen) en praat haar moed in. Mooie poging, maar zijn inspanningen worden 2 minuten later teniet gedaan. De boot voor ons zien we in de verte richting de nr 18 glijden. Hij zakt naar beneden en is uit zicht. Onze verbazing is groot als we vervolgens de boot recht omhoog uit het water zien komen. 18 meter lang, rechtstandig.

Bovenin zien we iemand zitten en vervolgens gaat het hele zaakje achterover… Er klinkt nog een zielig “Ik wil niet” in het Zuid Afrikaans, maar onze coach stuurt ons richting de stroming. We zijn de volgende. Ik moet zeggen, al het vertrouwen dat we de laatste uren opgebouwd hadden was even weg. Als dit maar goed gaat.Als we richting de afgrond glijden stoppen we met peddelen, halen adem en zien de diepte onder ons verschijnen. We glijden er vanaf en we lijken er vlotjes doorheen te glippen. Dan komen we vast te zitten in een ‘heen- en terug stroom’. Gevolg: de boot wordt als een gek door elkaar gehusseld als op een zeer ongelijk wasbord. Eén voor één worden we uit de boot geslingerd en als er nog eentje in zit, laat het monster ons los en glijden we verder. We survived!! We sturen naar de kant en klimmen (ondergetekende blootsvoets) de canyon uit, nog bijkomend van dit spektakel.
’s Avonds wordt de video bekeken door alle deelnemers op een groot scherm. 200 man gaat uit zijn dak bij het zien van de spectaculaire beelden. Dan wordt ook pas echt duidelijk wat er die dag allemaal met je gebeurd is. Alles komt langs, inclusief de 18 meter rechtopstaande boot en het wasbord. De eerste prijs voor de meest krankzinnige ‘act’ is niet voor ons. We worden derde met onze wasbord methode op nr.18. De tape wordt nabesteld en met gepaste trots lopen we naar buiten, met een tape onder de arm en een oorkonde in de hand: “we survived world’s best rafting experience”!!